Materia incognita

Ασθενική προσπάθεια
ταξίδι για το όλο
ενήλικη σεισάχθεια
στης φαντασίας το θόλο.

Μαύρο της σκέψης το σκοτάδι,
φωτίζεται από κάποιο χάδι.

Μέσα στο γκρίζο του το φως,
σ'όσα είχες κάποτε αγαπήσει
χρώμα ξερνάει ο ουρανός
με έρωτα να σε γεμίσει.

Τυλίγεσαι μια οφθαλμαπάτη, ζεις και μεγαλώνεις μέσα της. Θεωρείς ότι περιστοιχίζει το βλέμμα, κάθε τι που αλληλεπιδρά με τον κόσμο σου και ξεγελιέσαι. Γιατί αγνοείς το αόρατο και άπιαστο, το ανεξήγητο κομμάτι της ύπαρξης σου. Αυτό που αποτελεί τα πάντα, όπως εσένα αποτελούν τα συναισθήματά σου.

Ασπρόμαυρο

Είναι λύκος το σκοτάδι
που 'χεις μέσα σου κρυμμένο.
Σε λυμαίνεται σαν χάδι
όταν σε βρει εκτεθειμένο.

Παραδώσου στο φόβο, κι άσε το θηρίο που κρύβεις μέσα σου να σε κατασπαράξει.

Κλείνεις σε ένα συρτάρι τις μνήμες,
βάζεις σε ένα κουτί όλα τα θυμητήρια
λες "είμαι καλά" κι αρχίζεις κι ο ίδιος να το πιστεύεις.
Αυτό που σου μένει στο τέλος είναι ο φόβος,
φόβος που έχεις κρύψει ακόμα κι από εσένα.
Κι ίσως ο τρόπος για να τον αντιμετωπίσεις
είναι να βάλεις μια ασπρόμαυρη φωτογραφία του στον τοίχο.

Αράχνη

Τις τελευταίες είκοσι ώρες νιώθω σαν να έχω φάει κλοτσιά στην κοιλιά ή να έσκασε βόμβα δίπλα μου. Για να είμαι ειλικρινής τίποτα από τα δύο δεν έγινε, απλώς χρειάζομαι μια εξήγηση γι αυτό το βουητό και για τον κόμπο στο στομάχι μου. Κι αυτό γιατί έζησα το μεγαλύτερο μου ψέμα. Το ψέμα της δικής σου ειλικρίνειας, της δικής σου τελειότητας, της δικής σου αγάπης. Πολύ καιρό ύφαινα αυτό το ψέμα, πολύ πριν το καταλάβεις και γίνεις κομμάτι του. Εχθές όμως ότι απομεινάρι κρατούσα όρθιο μέσα μου, το γκρέμισες.

Κι όση ώρα γράφω αυτή τη μπούρδα χαίρομαι γιατί δεν νιώθω να με αγγίζει. Ούτε και βρίσκω λόγο να τη διαβάσεις. Πιο πολύ είναι για μένα, που στο πρώτο τηλεφώνημα θα αρχίσω πάλι να υφαίνω.