Σε έχουν κάνει ποτέ χίλια κομμάτια;

Να πονάς και να νιώθεις το σώμα σου άρρωστο; Να παρακαλάς και να ελπίζεις ότι θα σταματήσεις να κλαις; Να ακούς τους φίλους σου να σου λένε ότι θα περάσει, ότι με τον καιρό θα το συνηθίσεις και το μόνο που κάνεις είναι να περιμένεις εκείνη τη μέρα που ποτέ δεν θα έρθει; Να μέτρησες 120 βράδια σαν να 'ταν λεπτά που πήγαν χαμένα;

Ούτε κι εμένα.

Συνήθισε να λες είμαι καλά, ίσως έτσι κι εσύ το πιστέψεις.

Santu Paulu

Μαύρες φιγούρες ξεπροβάλλουν
ψάχνοντας κάποιον να τσιμπήσουν
φόβο τυλίγουν τους ανθρώπους
με τον ιστό τους, πριν δειπνήσουν.

Τσίμπημα παραλυτικό
φέρνουν οι νύχτες του Αυγούστου
μες το δικό μας θεατρικό
λικνίζομαι σαν ταραντάτος.

Κι αν δεν με τσίμπησε αράχνη
μα των ματιών σου το ταξίδι,
Σικελιανό χορό αρχινάς
στης σκέψης μου τ'αποκαΐδι.


Ότι έζησες σαν ελευθερία, φοβάμαι θα σε φυλακίσει.
Κι ο έρωτας που ένιωθες, πάει καιρός που είχε σβήσει.

Στην αγάπη που δεν γύρισε

Μονάχος πορεύομαι, πιο δυνατός
λέω τις νύχτες στον εαυτό μου
Άραγε σκέφτεται αυτός
πως πλημμυρίζει το μυαλό μου;

Δεν έχω κάτι να ξεχάσω
μα ούτε και να θυμηθώ
πάντα φοβόμουν μη σε χάσω,
τις νύχτες πριν να κοιμηθώ.

Γκρίζος, θλιμμένος ο ουρανός
πέφτει σαν πέπλο στην καρδιά μου,
μα των ματιών σου ο ωκεανός
βάφει γαλάζια τα όνειρά μου.