Χρονικό

Όταν μου λες πώς είμαι όμορφος

δεν σε πιστεύω.

Πώς να πιστέψω κάτι που εσύ μού

αντανακλάς;

Όταν μου λες πώς μ'αγαπάς

δεν σε πιστεύω.

Πώς να πιστέψω όσα ο φόβος 

κυριεύει;

Όταν μου λες πώς θέλεις να είμαστε μαζί

δεν σε πιστεύω.

Πώς να πιστέψω εσένα που με

άφησες;

Και τώρα που στα σίγουρα έχεις φύγει,

έχει χαθεί μαζί σου η αντανάκλαση. 

Μόνο μια θολή εικόνα σου

σαν στοιχειωμένο μαυσωλείο της αγάπης μας,

που την εκέρδισαν οι φόβοι.

Για πάντα

Το ξέρω ότι δεν πιστεύεις σ'αυτή τη φράση,
ίσως φταίει το παρελθόν που κουβαλάς.
Σχεδόν κατάφερες να πείσεις κι εμένα.

Σήμερα σε αποχαιρέτισα
ελπίζοντας να το πιστέψω.
Ελπίζοντας  σ'αυτό το καλύτερο
που θα 'ρθει.

Καλύτερο από το τώρα.

Σήμερα σε αποχαιρέτισα,
όχι γιατί άλλαξε κάτι.
Όχι γιατί δεν σ'αγαπώ,
όχι γιατί δεν σε σκέφτομαι.

Όχι γιατί δεν μου λείπεις.

Σήμερα σε αποχαιρέτισα,
ελπίζοντας σ'αυτό το πάντα.
Ελπίζοντας πώς θα καταλάβεις
ότι για μένα είσαι εσύ.

Και θα είσαι. Για πάντα.

Ματια στο σύμπαν

Ένα βράδυ που θα με σκεφτείς και θα σε σκεφτώ, θέλω να κάτσεις μόνος κάπου ήσυχα και να αγναντέψεις τ'άστρα. Σε φαντάζομαι με το τσιγάρο σου, ίσως με ένα βιβλίο και κουβέρτα. Και θέλω να βυθιστείς στο φως τους, να κάνεις ένα ταξίδι αστρικό σ'όλα εκείνα που δεν πρόλαβα να σου πω και που δεν ταξιδέψαμε μαζί.

Κάθε άνθρωπος έχει ένα μοναδικό ζευγάρι μάτια, καθένα από τα οποία κρύβει μέσα ένα ολόκληρο σύμπαν. 

Κι όπως θα καπνίζεις και θα κοιτάζεις τα αστέρια, σκέψου πως αυτό νιώθω όποτε σκέφτομαι αυτά τα δυο σου μάτια. Χαμογέλα.

Μειδίαμα

Βλέπεις πώς γίναμε;
Όχι ότι σε κατηγορώ,
πιο πολύ εμένα ρωτάω.
Συλλογιέμαι στιγμές ουσιωδώς ανούσιες,
κάποιες τις περάσαμε μαζί.

Βλέπεις ότι δεν λέω ζήσαμε;
Δεν είμαι σίγουρος,
αλλά υπάρχει ζωή πριν το θάνατο;
Κι αν ναι, στη χάρισα.
Λες κι ήταν δική μου να τη χαρίσω.

Δεν βλέπεις, έτσι;
Καλά κάνεις.
Μακάρι να μην έβλεπα κι εγώ.
Μα κοιτάζω το φεγγάρι
που μου καθρεφτίζει τα μάτια σου.

Έχω στα χείλη ένα σιωπηρό μειδίαμα,
σχεδόν ανεπαίσθητο.
Σίγουρα ηλίθιο,
όπως όταν σε αποχαιρέτισα.
Κι ας μην το έκανα ποτέ.

Να προσέχεις.

Ιστός

Καθετί που υπάρχει γύρω, το έχει υφάνει ένας από εμάς. Στηρίζουμε τη ζωή μας σε ισορροπίες και σχέσεις τόσο εύθραυστες όσο ο ιστός μιας αράχνης, ξεχνάμε και παύουμε να βλέπουμε τι γίνεται παραδίπλα, το μόνο που έχει αξία είναι το οικοδόμημα. Πώς θα παγιδεύσουμε το θήραμα, πώς θα φάμε για να τη βγάλουμε κι από κει και πέρα τίποτα. Κι όταν χαλάσει αυτός ο ιστός, χάνουμε τα πάντα. Ίσως είναι το ένστικτο που μας οδηγεί λίγο παρακάτω, ξεχνάμε τι ματαιότητα του υφαντού και οικοδομούμε από την αρχή.

Το μόνο που με κρατά απ'το να χτίσω είναι εκείνο το αγοράκι, που θα με χαλάσει μαζί με τον ιστό γιατί φοβάται τις αράχνες.

...

Αν καταφέρω να χωρέσω το συναίσθημα σε μια φράση,
γίνε για μένα το μελάνι που θα με γεμίσει σαν κενή σελίδα.
Σε παρακαλώ.

Σι όπως εσύ.

Χάθηκε μια νότα απ'τη ζωή
κι είναι σαν όλα
να σωπαίνουν.
Σαν κάτι να χρειάζονται.
Όλα. Μαζί τους κι εγώ.

Θα ψάξω να βρω μιαν άλλη,
Σι μείζονα,
μήπως και μαζί της γεμίσει
το πεντάγραμμο των αισθήσεων,
κι ίσως σου μάθω μουσική.

Θα μου τραγουδήσει επιτέλους
ο αέρας,
γιατί ότι μου ψιθύρισε ως τώρα
ήταν αντίλαλος, όχι φωνή.

Μοναξιά

Είτε ανήκουμε σε πλειοψηφίες είτε σε μειοψηφίες, υπάρχουν στιγμές που μένουμε μόνοι μας. Μόνοι μας, γιατί με τις πράξεις μας διώξαμε τους πάντες από δίπλα μας. Μόνοι μας εξαιτίας του μίσους που γεννήθηκε μέσα μας. Μόνοι μας γιατί δεν αντισταθήκαμε όταν έπρεπε και βουλιάξαμε από την απραξία μας. Μόνοι μας, εξαιτίας των δικών μας λαθών. Μόνοι μας, εξαιτίας των λαθών κάποιου άλλου. Μόνοι μας, χωρίς να φταίμε, χωρίς να μας δόθηκε ποτέ η επιλογή να μην είμαστε μόνοι μας. Ακόμα κι αυτές τις στιγμές όμως, της απόλυτης μοναξιάς υπάρχει ένας ήχος που δεν μας εγκαταλείπει ποτέ. Κι η αλήθεια είναι ότι δεν χρειάζεται να είμαστε μόνοι μας. Γιατί όταν συναντήσεις στη ζωή αυτούς που σε αγαπάνε και σε νοιάζονται, πολύ απλά, μένεις δίπλα τους. Κι ακόμα κι αν έχεις κάνει το λάθος να φύγεις, ίσως να μην είναι αργά για να επιστρέψεις.

Υπάρχουν στιγμές που οι άνθρωποι φεύγουν και μένουμε μόνοι. Υπάρχουν στιγμές που όσους ανθρώπους κι αν έχουμε γύρω μας, η μοναξιά που μας άφησαν κάποιοι άλλοι είναι εκεί και υπάρχει. Μένει να μας υπενθυμίζει πόσο ανεπαρκείς ήμαστε. Ανεπαρκείς για να τους καταλάβουμε, ανεπαρκείς στην αγάπη τους, ανεπαρκείς στη ζωή τους. Κι ίσως η μοναξιά δεν είναι κάτι παραπάνω από την τιμωρία για την ανεπάρκεια του καθενός,

Μένει και φουντώνει κάθε φορά που μπαίνει κάποιος άλλος στη ζωή τους, να τη γεμίσει με στιγμές, κι εμάς με γιατί.