Μοναξιά

Είτε ανήκουμε σε πλειοψηφίες είτε σε μειοψηφίες, υπάρχουν στιγμές που μένουμε μόνοι μας. Μόνοι μας, γιατί με τις πράξεις μας διώξαμε τους πάντες από δίπλα μας. Μόνοι μας εξαιτίας του μίσους που γεννήθηκε μέσα μας. Μόνοι μας γιατί δεν αντισταθήκαμε όταν έπρεπε και βουλιάξαμε από την απραξία μας. Μόνοι μας, εξαιτίας των δικών μας λαθών. Μόνοι μας, εξαιτίας των λαθών κάποιου άλλου. Μόνοι μας, χωρίς να φταίμε, χωρίς να μας δόθηκε ποτέ η επιλογή να μην είμαστε μόνοι μας. Ακόμα κι αυτές τις στιγμές όμως, της απόλυτης μοναξιάς υπάρχει ένας ήχος που δεν μας εγκαταλείπει ποτέ. Κι η αλήθεια είναι ότι δεν χρειάζεται να είμαστε μόνοι μας. Γιατί όταν συναντήσεις στη ζωή αυτούς που σε αγαπάνε και σε νοιάζονται, πολύ απλά, μένεις δίπλα τους. Κι ακόμα κι αν έχεις κάνει το λάθος να φύγεις, ίσως να μην είναι αργά για να επιστρέψεις.

Υπάρχουν στιγμές που οι άνθρωποι φεύγουν και μένουμε μόνοι. Υπάρχουν στιγμές που όσους ανθρώπους κι αν έχουμε γύρω μας, η μοναξιά που μας άφησαν κάποιοι άλλοι είναι εκεί και υπάρχει. Μένει να μας υπενθυμίζει πόσο ανεπαρκείς ήμαστε. Ανεπαρκείς για να τους καταλάβουμε, ανεπαρκείς στην αγάπη τους, ανεπαρκείς στη ζωή τους. Κι ίσως η μοναξιά δεν είναι κάτι παραπάνω από την τιμωρία για την ανεπάρκεια του καθενός,

Μένει και φουντώνει κάθε φορά που μπαίνει κάποιος άλλος στη ζωή τους, να τη γεμίσει με στιγμές, κι εμάς με γιατί.