Ιστός

Καθετί που υπάρχει γύρω, το έχει υφάνει ένας από εμάς. Στηρίζουμε τη ζωή μας σε ισορροπίες και σχέσεις τόσο εύθραυστες όσο ο ιστός μιας αράχνης, ξεχνάμε και παύουμε να βλέπουμε τι γίνεται παραδίπλα, το μόνο που έχει αξία είναι το οικοδόμημα. Πώς θα παγιδεύσουμε το θήραμα, πώς θα φάμε για να τη βγάλουμε κι από κει και πέρα τίποτα. Κι όταν χαλάσει αυτός ο ιστός, χάνουμε τα πάντα. Ίσως είναι το ένστικτο που μας οδηγεί λίγο παρακάτω, ξεχνάμε τι ματαιότητα του υφαντού και οικοδομούμε από την αρχή.

Το μόνο που με κρατά απ'το να χτίσω είναι εκείνο το αγοράκι, που θα με χαλάσει μαζί με τον ιστό γιατί φοβάται τις αράχνες.

...

Αν καταφέρω να χωρέσω το συναίσθημα σε μια φράση,
γίνε για μένα το μελάνι που θα με γεμίσει σαν κενή σελίδα.
Σε παρακαλώ.